ตาเถร... ใคร หรือ อะไร จับแนมาโยนเข้าสู่สถานการณ์นี้กัน...
ในตอนนั้นไม่มีเวลามาโทษ invisible hand ที่จับฉันมาวางตรงหน้าเวทีทีมีคนเกิน100ร่วมฟังบรรยาย
จำได้ว่ามือสั่น มากๆๆๆ ระรัวดั่งจับไข้ วูบวาบที่หน้าอกและท้องน้อย ฉันพูดเร็วเท่าที่ เวลา 20 นาทีจะกำหนดเนื้อหา 16 หน้า ได้อยู่
แม่งเอ้ย..พอพูดจบ น้ำลายเหนียวเป็นบ้าเลย น้ำในร่างกายมันระเหยไปพร้อมกับลมแอร์มั้ง
คนตรบมือด้วยแหละ ไม่เคยมาก่อนในชีวิตเลย วาทีขนาดนี้ มันเป็รก้าวแรกที่มหัศจรรย์ สำหรับฉันนะ
คนส่วนใหญ่ที่มาเสนอบทความแต่งตัวเรียบร้อยทั้งนั้น มีแต่ฉันที่ใส่กางเกงยีนส์ เสือ้กล้าม คลุมด้วยเจคเกท ร้องเท้าคอนเวิร์ส แถมเด็กที่สุดบนเวทีอีกตะหาก ถามบทความที่คนอื่นเขาพูดกันเป็นวิทยานิพนธ์ทั้งนั้น ของฉันสิ เป็นแค่บทความกิ๊กก๊อก ที่ไม่มีชื่ออาจารย์ดังๆร่วมแจมในนั้น
อยากจะขอบคุณ อ. ชัยวัฒน์ บุนนาค มากๆๆเลยที่มานั่งฟังเด็กคนนี้พูด ตะกุกตะกัก ทั้งที่อาจารย์ดูเหนื่อยมากวันนี้ แอบรู้สึกว่าเราทำให้อาจารย์ลำบากชอบกล.. รักอาจารย์จัง
อยากขอบคุณ พ่อแม่มากเลยวันนี้ อยากให้รู้ว่าวันนี้ฉันพูดอะไรบ้าง แต่ไม่อยากให้อยู่บนเวที เพราะอาจจะต้องชอคแน่ว่าฉันพูดอะไรลงไปต่อหน้าคน150 กว่าคน
อยากขอบคุณ พี่กล่อๆๆที่ชื่อ ชยานันท์ น่ารักมากมาย ที่นั่งฟังเกือบเเถวหน้า หน้าขาวเด่นเตะตามากๆ ทำให้งานบรรยายของฉันรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น
อยากขอบคุณทุกคนที่(ทน)ฟังฉันบรรยายตลอด20นาที อันไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ยอมนั่งฟังเด๊กคนนี้พูดอย่างเงียบกริบ จนฉันไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
ขอขอบคุณ พี่ป้าๆเพื่อนๆที่เรียนโทด้วยกันที่อุตส่าห์มาเชียร์แล้วแอบทำเราเขินบนเวที
ขอขอบคุณผีเดือนตุลา ผีเดือนพฤษภาทมิฬ ที่ทำให้ฉันไม่กล้าหลับในรร.รัตนโกสินทร์ ( เพราะกลัวโดนสิง หรือเข้าฝัน ) ยิ่งช่วงทานอาหารกลางวัน มีสเปเชี่ยล เอฟเฟรค ไฟดับ 2 รอบให้ตื่นเต้นเล่น จำได้ว่า มีเสียงกรี๊ดดังขึ้น ...แต่เป็นเสียงที่ออกมาจากลำคอที่มีลูกกระเดือก
ขอขอบคุณเก้งๆที่ไม่สวย ไม่น่ารักทั้งหลาย ที่ทำให้ฉันรู้สึกน่ารักขึ้นเป็นกองเลยวันนี้
ขอบคุณพี่ๆที่วิจารณืวิพากษ์ ติติง งานเขียนและ การเสอนบทความของฉันในวันนี้ ฉันจะได้ไม่เหลิงกับคำชมเเละเสียงตรบมือ
ขอบคุณเพื่อนๆที่เป็นกำลังใจมากมาย ... อีแซม อุตส่าห์มาเมนต์ใน hi 5 แต่กว่ากูจะได้อ่าน กูบรรยายเสร็จแล้ว 55
และที่ขาดไม่ได้ คือ ทีมงานที่ร่วมจัดงานครั้งนี้ขึ้น รวมไปถึงอาจารย์กรรมการที่รับบทคัดย่อของฉันมาให้นำเสนอผลงานบนหงานเสวนา ( และขอโทษที่ทำให้ผิดหวังที่ ฉันไม่ค่อยประสีประสาเท่าไหร รู้สึกว่ายังทำได้ไม่ดีพอ เหอๆ )
ที่ขาดไม่ได้เลย ขอบคุณตัวเอง .... ทำไมกูเจ๋งแบบนี้วะ
