เคยไหม ที่เราดันไปสบสายตากับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่ไม่ได้ดูดีอะไรมาก แต่มันทำให้เรานึกถึงเค้าอยู่ตลอดเวลา จำวงหน้าและแววตานั้นตลอด
เคยไหม ที่เราแอบนึกถึงคนๆนั้นหวังว่าจะได้เจอกันอีกโดยบังเอิญ แม้ว่าโลกนี้ช่างกว้าวใหญ่เสียเหลือเกิน เกินที่ความหวังนั้นจะเป็นจริง
เคยไหม ที่เราเฝ้านึกถึงคนๆนั้นทั้งที่ความทรงจำเริ่มพล่าเลือน
เคยไหม ที่อยู่ดีๆก็นอนไม่กลับ กระสับกระส่าย ในกลางดึกที่เงียบงัน
เคยไหม ที่รู้สึกว่าเตียงมันกว้างไปสำหรับคนๆเดียว และหมอนข้างไม่ได้ช่วยให้เราวงแขนของเรามีค่าขึ้น
เคยไหม ที่จู่ๆร่างกายมันก็ร้อนวูบวาบเหมือนจับไข้ ท้องใส้ปั่นป่วนเมื่อนึกถึงใบหน้าจางๆของเขาคนนั้น
เคยไหม ที่ร่างกายที่ผ่าวร้อน ถูกสัมผัสลูบไล้อย่างช้าๆ ด้วยมือตนเองอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เคยไหม ที่แรงลมหายใจเราพ่นออกเหมือนกาน้ำร้อนที่เดือดพล่าน
เคยไหม ที่อยู่ดี ก็ครางในลำคอ และร้องเรียกเค้าคนั้น คนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร
เคยไหม ที่อารมร์นั้นกลับเหมือนภูเขาไฟทีระเบิดพวยพุ่งความร้อนที่อัดแน่นอยู่ภายใน
เคยไหม ที่หลังจากคืนนั้น เค้า... ไม่มีค่าอะไรอีกเลย
